De grote dag: 19 april 1966
We gaan terug naar het jaar 1958.
Het bevolkingsaantal van Schaijk groeit in dat jaar procentueel gezien explosief, want het gezin van Schaijk (dat kan nauwelijks toeval zijn!) uit Erp neemt zijn intrek in dit mooie dorp. Dat betekent in één klap elf mensen erbij.
Een van die elf was Ria, een meisje van nog net geen zestien jaar. Voor de huwbare jongens uit dit anders zo rustige Brabantse dorp was dat wereldnieuws. Hier viel eer te behalen.
De messen werden geslepen en het gevecht om de gunsten van "dè nèj derke" (vert.: "dat nieuwe meisje") kon beginnen. Voordat de strijd goed en wel begonnen was, was hij ook al weer afgelopen. Wat niemand verwacht had, behalve hijzelf dan,
gebeurde toch: Piet Manders kwam, zag en overwon. Zonder dat er ook maar één druppel bloed gevloeid had, ging hij met de eer strijken. Buitenstaanders hebben nooit kunnen begrijpen hoe hij dat zo snel voor elkaar kreeg. Eerlijkheidshalve moet
gezegd worden, dat Piet het zelf eigenlijk ook niet begreep.
Feit is, dat Ria en Piet ruim zeven jaar later elkaar het ja-woord gaven. Dat dit niet zonder
gevolgen bleef laat zich raden. Vier kinderen werden er geboren: Liesbet, Jenny, Pieter en Daan. Die zijn inmiddels zo groot, dat er ook drie kleinkinderen zijn: Ody, Ira en Erin. Zelf kinderen krijgen is natuurlijk prachtig, maar het geeft toch ook een
heleboel gedoe. Wat dat betreft zijn kleinkinderen veel leuker, die geven namelijk alleen maar vreugde. Daarom zou het voor jongeren van nu toch het overwegen waard zijn om geen kinderen te krijgen, maar meteen kleinkinderen. Dat maakt het leven een stuk
aangenamer.